De Stem van de Wilde Vrouw
Is de titel van mijn nieuwste boek wat ik momenteel aan het schrijven ben. Een boeiend proces waarvan ik nog geen idee heb wat de uitkomst zal zijn. De eerste vrucht die ik al mag plukken is de workshop Joiken a la Joyke. Alle voorgaande workshops die ik rond deze titel heb gegeven zijn vooralsnog geschrapt terwijl ik ‘geduldig’ wacht op hernieuwde ingevingen.
Hieronder vast een stukje tekst uit dit komende boek en er komen binnenkort wat filmpjes waarin ik oefeningen deel die jou kunnen helpen om als het ware ‘in je bekken te zakken’.
Een wilde vrouw is voor mij een vrije vrouw. Vrij van conventies, creatief, veranderlijk wanneer dat nodig is wat iets anders is dan zich aanpassen omdat dat zo hoort. Een wilde vrouw is ongetemd, niet gecultiveerd, in verbinding met de natuur. Ze past zich niet aan aan de heersende regels over hoe zij zich zou moeten gedragen. Ze is verbonden met haar instinctieve kracht, danst met het leven en neemt ongegeneerd haar ruimte in. Ze voelt zich lekker in haar lijf en uit direct haar emoties. Ze durft zichzelf schaamteloos te laten zien, ze is zichtbaar in wie ze is. Een vrouw waarin je het wilde dier ziet doorschemeren en die dit dier niet opsluit maar in haar leven integreert, waardoor ze een waardige uitstraling heeft die maakt dat je niet zomaar over haar heen wandelt. Een vrouw die gromt en uithaalt mocht dat echt nodig zijn maar over het algemeen zeer aaibaar en sensueel is. Ruthless compassion is haar levensmotto.
Over het algemeen worden dit soort vrouwen lastig gevonden, in het verleden als hysterisch bestempeld en zelfs opgesloten. Die tijd is in onze cultuur gelukkig voorbij maar leeft nog zeker voort in andere delen van de wereld. In vroeger tijden was het zelfs gevaarlijk om deze diep geaarde kant van onszelf te laten zien. De wilde vrouw is ongeremd, ongetemd, seksueel en heeft geen blad voor haar mond. Verbrand als heks, verketterd, uit de heilige geschriften geschrapt, opgesloten, afgeranseld, het was erg gevaarlijk voor vrouwen om deze kant van zichzelf te laten zien. Deze angst leeft nog voort in onze genen. Ter ere van onze moeders, oma’s en vrouwen die hen voorgingen, kunnen we niets anders doen dan voluit te gaan stralen in dit stuk en de leeuwin, wolvin of welk dier ons ook past, volledig de vrijheid en ruimte geven.